Karaburma
Danas je Karaburma gradsko naselje u beogradskoj opštini Palilula, sa oko 35.000 stanovnika.
Prvobitni toponim bio je Kajaburna, od turskih reči kaja (= stena) i burun (= nos, greben) – dakle, „kameni rt“. U drugoj polovini 19. veka postepeno preovlađuje naziv Karaburma, protumačen „narodnom“ etimologijom, po turskim rečima kara (= crn) i burma (= prsten), tj. „crni prsten“, jer su na tom mestu izvršavane smrtne kazne. Naime, od početka 1860-ih do 1902. godine, Karaburma je bila zvanično gubilište i na njoj su streljani svi oni koje bi beogradski sudovi osudili na smrt.
Mesto na kome su osuđenici streljani nalazilo se na jednoj padini naspram današnjeg Pančevačkog mosta.
Tu su uoči pogubljenja kopane rake i u njih stavljani kočevi. Na dan pogubljenja bi se na Karaburmi okupila masa sveta, uključujući decu, da vidi streljanje. Posle streljanja, leš pogubljenog je odvezivan od koca, a grob odmah zatrpavan i ostavljan bez ikakvog obeležja.
atentator Knežević iznad iskopanog groba na Karaburmi, 1899
Vremenom se na Karaburmi stvorilo veliko, iako neobeleženo groblje, sa nekoliko stotina grobova. Samo izuzetno je rodbini dozvoljavano da obeleži poneki grob. Tako je, na primer, kamenom s urezanim krstom bio obeležen grob jednog od četrnaest zaverenika streljanih 16. jula 1868. godine zbog atentata na kneza Mihaila Obrenovića.
Dugom upotrebom, „Karaburma“ je postala sinonim za smrtnu kaznu i, uopšte, za loš ishod i zlu sudbinu. Nevaljaloj deci i rđavim ljudima su govorili: „završićeš ti na Karaburmi“, a i sami prestupnici su često pominjali Karaburmu kao svoju sudbinu. Tako se 1898. godine jedan razbojnik pod istragom vajkao: „Eh, pa valjda ću do proleća popuniti koju jamu na Karaburmi“. A dve „muške dame“, tj. dvojica transvestita koji su u ženskoj odeći odlazili na beogradske zabave pa zbog toga uhapšeni i prekršajno kažnjeni i kojima, naravno, nije pretila smrtna kazna, rekle su (1912. godine) novinaru koji ih je intervjuisao: „Mi bi najviše voleli Karaburmu, pa neka se jednom sve svrši“.
Poslednja smrtna kazna na Karaburmi izvršena je 1902. godine, ako ne računamo to što su austrijske vlasti tokom prve okupacije Beograda, decembra 1914, na Karaburmi podigle jedna vešala. Ipak, Karaburma je dugo ostala „ukleto“ mesto, za koje su vezivane svakojake sujeverice. Ubrzo posle pogubljenja četrnaestorice zaverenika 1868. godine, u jakoj oluji nad Beogradom gromovi su udarali oko Karaburme, pa su se proneli glasovi da je grom udario u njihov grob i da je to znak božje srdžbe. A neki policajci su još 1908. godine pričali da se na tom grobu noću viđa „devojka u dugačkoj beloj haljini sa opuštenom kosom niz leđa“.
Teren na kome se nalazilo gubilište raskopavan je, u sklopu urbanizacije tog područja, dva puta: 1912. i 1925. godine. Oba puta su radnici nailazili na posmrtne ostatke streljanih – grob četrnaestorice zaverenika je otkopan 1925. godine. Te godine je na mestu gubilišta sagrađeno novo naselje, koje je već 1932. godine imalo 7.000, uglavnom siromašnih stanovnika, bez vodovoda i kanalizacije. Oni su tražili od gradskih vlasti da njihov kraj dobije novo ime, kako bi se ratosiljali zloglasnog žiga „Karaburme“.
Na Karaburmi nisu ubijani samo ljudi nego i, još mnogo duže, psi – tu se do 1930-ih godina nalazila „Šinter-mala“, sklonište strvodera koji su, za račun gradskih vlasti, hvatali pse-lutalice, dovodili ih na Karaburmu i, ako ih u roku od tri dana niko ne zatraži kao svoje, ubijali ih (sekirom), a njihovu oderanu kožu prodavali za pet dinara (od nje su se pravile rukavice).
Sredinom 1930-ih godina na Karaburmi je izgrađena moderna kafilerija, u kojoj bi se – tako je bilo zamišljeno – psi ubijali na „humaniji“ način – električnom strujom. Ipak, žalbe prijatelja životinja na postupak prema psima ni tada nisu prestale.
Novembra 1935. godine, Karaburmom je prošao prvi tramvaj, na novoj liniji: Spomenik – Most Kralja Petra II – Novo groblje. A danas Karaburma izgleda ovako:
